در اعتراض به دستگیری و شکنجه اسماعیل بخشی و سپیده قلیان و برای آزادی آن‌ها و همه‌ی زندانیان سیاسی، در تظاهراتی که قرار است روز شنبه ٢۶ ژانویه ٢٠١٩، ساعت ٢ تا ۴ بعد از ظهر در مین توریت در مقابل مجلس سوئد در استکهلم برگزار شود، شرکت کنیم. نگذاریم جمهوری اسلامی در نهان و پنهان، مطالبات برحق و اعتراضات کارگران، معلمان، دانشجویان و فعالان اجتماعی را با دستگیری و شکنجه و پرونده سازی علیه آنان، خفه کند. 
جمهوری اسلامی از همان روزهای نخستین استقرارش در سال پنجاه ‌وهشت، به سرکوب، زندان، شکنجه و اعدام متوسل شد. رژیم هراسناک از آینده‌اش، بسان تمام رژیم‌های دیکتاتوری که از سایه خود نیز وحشت دارند، زندان‌ها را که به همت مردم در جریان قیام ضدسلطنتی بسته شدند، بازگشائی و بساط شکنجه و اعدام را به پا کرد. دهه‌ی شصت، ده‌ها هزار تن از انقلابیون و فرزندان توده‌های مردم ایران را در شکنجه‌گاه‌ها و سیاه‌چال‌های خود به وحشیانه‌ترین شکل ممکن شکنجه و آزار داد. از آن زمان، سرکوب و شکنجه و اعدام به جز جدائی ناپذیر از موجودیت و هویت جمهوری اسلامی مبدل شد. مطالبات و خواسته‌ها و اعتراضات برحق توده‌های زحمتکش مردم، به‌ویژه کارگران، معلمان و دانشجویان را با توسل به این شیوه‌های ضدانسانی، سرکوب و برای توجیه اعمال ضدانسانی خود، برای آنان پرونده سازی کرد. همین شیوه کثیف را اخیر در رابطه با اسماعیل بخشی، نماینده کارگران شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت تپه، سپیده قلیان و کارگران فولاد اهواز به اجرا در آورد.
جمهوری اسلامی اگرچه توانست با توسل به زور، سرکوب و شکنجه و کشتار  و ترور، چهل سال بر مردم ایران حکومت کند، اما  باید بداند که سرکوب و شکنجه و اعدام دیگر بر مردمی که در نتیجه سیاست‌های ضدمردمی آن، در فقر و گرسنگی بسر می‌برند و حقوق و مطالبات انسانی‌شان در چهل سال گذشته بشدیدترین وجه ممکن سرکوب شده است،  اثری ندارد. مردم نه تنها ماشین سرکوب‌ آنرا،  موجودیت‌اش را نیز از دیماه سال نود و شش به چالش کشیده‌اند. جمهوری اسلامی باید بداند که دیگر نمی‌تواند مردم را با زور و سرکوب یک قدم از خواسته‌ای برحق‌شان که سرنگونی جمهوری اسلامی است، به عقب براند. جمهوری اسلامی باید بداند کارش تمام است و با هر عمل سرکوبگرانه‌ای، تنها مرگ خود را تسریع می‌کند.   

کانون زندانیان سیاسی ایران(در تبعید)- واحد سوئد
٢۳ ژانویه ٢٠١۳ برابر با ٢ بهمن ١۳٩٧