گزارش هفده روزه تحصن استکهلم

 

به دعوت کانون زندانیان سیاسی ایران(در تبعید)­_­واحد سوئد، تحصنی ار تاریخ ۲۱ ژوئن تا ۷ ژوئیه ۲۰۰۵ با خواست آزادی ناصر زرافشان و سایر زندانیان سیاسی در شهر استکهلم برگزار گردید. این تحصن، با استقبال ایرانیان آزادیخواه مقیم استکهلم و فعالیت مشترک شماری از فعالین چپ و کمونیست استکهم، کانون نویسندگان ایران(در تبعید)،سازمان فدائیان(اقلیت)_­سوئد، حزب کار ایران(توفان) استکهلم، کمیته خارج کشور حزب کمونیست ایران، سازمان کارگران انقلابی ایران(راه کارگر)، سازمان فعالین جنبش نوین کمونیستی، رادیو همبستگی و رادیو چکاوک مواجه شد. تحصن فعالیت خود را با هدف طرح مجدد مسئله زندانیان سیاسی در ایران، شرایط سرکوب و غیرانسانی حاکم بر جامعه، وضعیت کارگران، زنان، جوانان، نبود آزادی بیان اندیشه و تشکل و مطبوعات مستقل از حکومت، در افکار عمومی آغاز کرد و مجموعه فعالیت­هائی در خصوص ناصر زرافشان، وکیل خانواده­های قتل­های زنجیره­ای به انجام رساند.

 

_ تحصن از ساعت ده صبح تا ده شب محل رفت و آمد ایرانیان آزادی خواه و جلسات بحث و گفت­و­گوی سیاسی بود و روزانه بعد از ظهرها، جلسه­ای با شرکت حاضرین در  محل تحصن برای بررسی فعالیت­های روزانه و تدوین فعالیت­های روز بعد برگزار می­شد و کمیته­های سه گانه ارتباطات، تبلیغات و تدارکات که روز اول تحصن از سوی جمع حاضر در جلسه انتخاب شده بود، تصمیمات جمع را به اجراء در می­آوردند. آرش ابسالان به عنوان سخنگوی این سه کمیته و رابط میان آن ها، فعالیت های انجام شده توسط این سه کمیته را به طور روزانه به اطلاع جمع حاضر در جلسات عمومی که در محل تحصن برگزار می شد، می رساند.

_ طی تحصن چندین برنامه فرهنگی و سیاسی و جلسات بحث و گفت­و­گو برگزار گردید و موضوعاتی نظیر "ایران بعد از انتخابات ریاست جمهوری رژیم"، "مسئله زنان"، "نقش روشنفکران و هنرمندان در سیاست" ، "زندانی سیاسی چه کسی است؟"و " وضعیت زندانیان سیاسی در ایران" و چند موضوع جانبی دیگری مورد بحث و گفت­و­گو قرار گرفت.

_ از این تحصن به غیر از ایرانیان آزادی­خواه مقیم استکهلم، همسایگان سوئدی و کسبه نزدیک به محل تحصن حمایت کرده و با آمدن به محل تحصن و اهدای گل حمایت خود را این حرکت اعتراضی اعلام کردند. 

_ مادران جان­باختگان زندان­های دو رژیم سلطنتی و اسلامی از ایران و چندین حزب و نهاد فرهنگی و سیاسی نظیر حزب چپ سوئد، انجمن قلم سوئد، کانون نویسندگان ایران(در تبعید)، کمیته خارج کشور سازمان کارگران انقلابی راه کارگر، حزب کار ایران(توفان)، سازمان فدائیان(اقلیت)­–­سوئد، کمیته خارج کشور حزب کمونیست ایران و اتحاد انقلابی نیروهای چپ و کمونیست برای تحصن پیام فرستادند و حزب کمونیست کارگری ایران، حزب کمونیست کارگری ایران-حکمتیست، رادیو آوا در کلن آلمان و هئیت تحریریه رادیو برابری نیز  از آن حمایت کردند.

 

در راستای اهداف تعیین شده برای تحصن، متحصنین به فعالیت­هائی طی هفده روزه تحصن دست زدند که اهم آن به قرار زیر است:

 

_ ارتباط و مکاتبه و گفت­و­گو با نهادهای سوئدی نظیر وزارت امور خارجه و نمایندگان پارلمان سوئد و نهادهای حقوق بشری نظیر سازمان عفو بین­الملل، سازمان نظارت بر حقوق بشر در خاورمیانه، کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل، کمیسیون حقوق بشر اروپا، احزاب و سازمان چپ و مترقی سوئدی.

_ انتشار چندین اطلاعیه و بیانیه و ارائه گزارش روزانه فعالیت­های تحصن و مصاحبه­های مطبوعاتی با روزنامه­ها و رسانه­های ایرانی و سوئدی نظیر رادیو پ یک سوئد، رادیو پژواک، رادیو فردا، رادیو همبستگی، رادیو برابری، رادیو چکاوک، رادیوی ۲۴ ساعته کردی و فارسی روژحلات و شماری از رادیوهای فارسی زبان استکهلم.

_کمیته­های سه گانه تحصن، یک کنفرانس مطبوعاتی را در راستای اهداف تعیین شده، روز دهم تحصن در محل تحصن سازمان دادند و برای تدارک آن تماس­های گسترده­ای با مطبوعات، رادیو و تلویزیون، احزاب و سازمان­ها سوئدی و بین­المللی حقوق بشری و پناهندگی گرفته شد، اما به علت تعطیلات تابستانی بسیاری از آنان نتوانستند در کنفرانس شرکت کنند. انجمن قلم سوئد، کانون وکلای بدون مرز سوئد، رادیو ۲۴ ساعته کردی و فارسی زبان روژحلات، روزنامه پرتیراژ سوئد، سونسکا داگ بلادت و روزنامه اتحادیه کارگران پست سوئد در کنفرانس شرکت کردند. روزنامه پرتیراژ سوئدی سیتی و هفته نامه های فلامان و سولنا سوندبی­بری و روزنامه یوتبوری­پستن نیز به درج مطالبی در مورد تحصن و اهداف آن پرداختند.

_ در ادامه فعالیت­ها، تحصن اقدام به برگزاری یک جلسه پالتاکی در روز سه شنبه، چهارده تیرماه برابر با پنچ ژوئیه کرد و سه مهمان از ایران؛ سیمین بهبهانی، عضو کانون نویسندگان ایران، هما زرافشان، همسر ناصر زرافشان، علی اشرف درویشیان، عضو هئیت دبیران کانون نویسندگان ایران و عباس سماکار عضو کانون نویسندگان ایران( درتبعید)، در آن شرکت کردند. مهمانان به بررسی وضغیت زندانیان سیاسی در ایران و آخرین وضعیت ناضر زرافشان و اعزام او به بیمارستان لبافی­نژاد برای ادامه معالجه و درمان پرداختند. سیمین بههبانی و علی اشرف درویشیان به شدت نسبت به یاوه­گوئی­های حاکمیت که می­گوید در ایران زندانی سیاسی وجو ندارد اعتراض کردند و خواستار فوری و بی­قید و شرط همه زندانیان سیاسی شدند. فریبرز رئیس دانا، که در جلسه شرکت داشت، به تشریح فعالیت­های تحصن مقابل زندان اوین پرداخت و اقداماتی را که کمیته پیگری آزادی زرافشان انجام داده بود، مورد کنکاش قرار داد. عباس سماکار، ضمن ارائه تعریفی درباره مفهوم زندانی سیاسی، رژیم جمهوری اسلامی را جنایت­کاری خواند که نشان داده است برای ادامه حیات منحوس خود حاضر است به هر جنایتی از جمله قتل عام زندانیان سیاسی و قتل­های زنجیره­ای دست بزند.

بهرام رحمانی، یکی از سخن­گویان تحصن ضمن تشریح اهداف تحصن، گزارشی از فعالیت­های تحصن و اقدامات اعتراضی آن در افشای سیاست­های ضدبشری رژیم در زندان­های سیاسی ارائه داد. وی در ادامه با بیان این نکته که اطلاعاتی که به حارج از ایران می رسد محدود به زندان­های اوین و گوهردشت(رجائی شهر) است و زندان­های رژیم پر از زندانیان سیاسی گمنامی است که در هیچ جا نامی از آن­ها پرده نمی­شود، به ذکر مواردی در رابطه با انعکاس وسیع این افشاگری­ها در افکار عمومی جامعه سوئد و خارج از آن پرداخت. در این جلسه نزدیک به ٣٠٠ کامپیوتر با میانگین ٦٠٠ تا ٧٠٠ نفر در آن حضور داشتند.

_ عصر پنچشنبه ۱۶ تیرماه برابر با ۷ ژوئیه، آخرین جلسه متحصنین در محل تحصن برگزار گردید. در این جلسه ضمن بررسی و بحث درباره فعالیت­های انجام گرفته از سوی تحصن، متحصنین بر این عقیده بودند که این اعتراض جمعی موفق بوده و توانست در سطح معینی مسئله زندانیان سیاسی و وضعیت ناصر زرافشان، وکیل خانواده­های قتل­های زنجیره­ای را یک بار دیگر در مرکز توجه افکار عمومی در داخل و خارج ایران قرار دهد. این اقدام اعتراضی، در نوع خود اولین حرکتی بود که در ارتباط تنگاتنگ با اقدام مشابه آن در ایران انجام گرفت و توانست بخشی از فعالان فرهنگی و سیاسی، به ویژه خانواده­های زندانیان سیاسی و جان­باختگان زندان­های رژیم را با آن هماهنگ نماید.

شرکت­کنندگان در آخرین جلسه تحصن، به این نتیجه رسیدند که فعالیت­ها در اشکال و قالب های دیگر ادامه یابد. لذا جمع بعد از حدود چهار ساعت بحث و گفت­و­گوی فشرده، تصمیم گرفت به  تحصن استکهلم پایان دهد و در این رابطه شب همبستگی با زندانیان سیاسی برگزار نماید. کمیته­های سه گانه مسئولیت یافتند امکانات را برای برگزاری چنین شبی، مورد ارزیابی قرار داده و نتیجه را به افکار عمومی اعلام نمایند. در پایان قطعنامه  پیشنهادی پایان تحصن مورد بحث و تبادل نظر قرار گرفت و قرار بر این شد بر اساس پیشنهاداتی که در جلسه صورت گرفت، سه نفر قطعنامه را  تنظیم و منتشر نمایند. این قطعنامه ضمیمه گزارش است.

 

متحصنین استکهلم

جمعه ۱۷تیر ۱۳۸۴ برابر با ۸ ژوئیه ۲۰۰۵

 

قطعنامه پایانی تحصن استکهلم

 

به دعوت کانون زندانیان سیاسی ایران(در تبعید)-واحد سوئد، تحصنی ار تاریخ ۲۱ ژوئن تا ۷ ژوئیه ۲۰۰۵ در شهر استکهلم، با خواست آزادی ناصر زرافشان و سایر زندانیان سیاسی برگزار گردید. این تحصن با استقبال ایرانیان آزادی خواه مقیم استکهلم و فعالیت مشترک شماری از فعالین چپ و کمونیست استکهم، کانون نویسندگان ایران(در تبعید)،سازمان فدائیان(اقلیت)- سوئد، حزب کار ایران(توفان)-استکهلم، تشکیلات خارج کشور حزب کمونیست ایران، سازمان کارگران انقلابی ایران(راه کارگر)، سازمان فعالین جنبش نوین کمونیستی، رادیو همبستگی و رادیو چکاوک مواجه شد. این تحصن فعالیت خود را با هدف طرح مجدد مسئله زندانیان سیاسی در ایران، شرایط سرکوب و غیرانسانی حاکم بر جامعه، وضعیت کارگران، زنان، جوانان، نبود آزادی بیان اندیشه و تشکل و مطبوعات مستقل از حکومت، در افکار عمومی آغاز کرد و مجموعه فعالیت هائی در خصوص ناصر زرافشان، وکیل خانواده های قتل های زنجیره ای به انجام رساند.

رژیم اسلامی سرمایه داری جمهوری اسلامی، یک حکومت ضدمردمی و مستبد است که برای بقای خود از هیج جنایتی دریغ نکرده است. در سال های اولیه دهه ۱۳۶۰ ده ها هزار تن از مخالفان و انقلابیون، فعالان جنبش کارگری، زنان، دانش جوئی، اجتماعی و فرهنگی را دستگیر، شکنحه و اعدام کرد و جامعه هفتاد میلیونی ایران را به زندانی بزرگ برای توده های مردم تبدیل کرد. نهادهای حکومتی، از نهاد رهبری تا نهاد ریاست جمهوری، از سپاه پاسداران تا بسیج و وزارت اطلاعات و نیروهای انتظامی، هر یک دستکاه سرکوب و زندان محصوص خود را دارند و  هرگونه اعتراض به وضع موجود و تلاش برای بهیود اوضاع مردم و جامعه را با یورش وحشیانه مورد تهاجم قرار می دهند. رژیم اسلامی طی ۲۷ سال حکومت ننگین خود، ساختارهای اجتماعی و اقتصادی را به نابودی کشانده و فقر و فلاکت و بیکاری زایدالوصفی را به جامعه تحمیل کرده است.

ما متحضنین استکهلم بر این واقعیت انکار ناپذیر تاکید می ورزیم تا زمانی که رژیم جمهوری اسلامی به حیات ننگین خود ادامه دهد، توده های مردم ایران از حقوق انسانی محروم خواهند بود، شرایط زندگی، فردی و اجتماعی آن ها بهبود نخواهد یافت، زندان ها هم چنان مملو از زندانی سیاسی خواهد بود، مخالفان و معترضان و مردم ناراضی تحت پیگرد قرار خواهند گرفت و دستگیر و زندانی خواهند شد. ما ضمن تاکید بر این واقعیت که مبارزه برای خواسته های زیر جدای از مبارزه علیه کلیت رژیم جمهوری اسلامی نیست، خواهان اجرای موارد زیر هستیم:

 

-          آزادی کلیه زندانیان سیاسی

-          منع هرگونه شکنجه و آزار جسمی و روانی

-          منع پیگردهای سیاسی

-          برچیدن زندان های سیاسی

-          لغو مجازات مرگ در هر شکل و نوع آن، به ویژه احکام مرگ زندانیان سیاسی که اکنون در زندان های رزیم در انتظار مرگ بسر می برند

-          آزادی تحزب، تشکل، تجمع، اعتصاب و اعتراض

-          محاکمه سران رژیم به جرم جنایت علیه بشریت، کشتار زندانیان سیاسی، ترور فعالین سیاسی و فرهنگی، اعمال شکنجه،  نقض حقوق توده های مردم ایران و...

 

متحصنین استکهلم

۱٧تیر ۱۳۸۴ برابر با ۸ ژوئیه ۲۰۰۵